Jest to dzieło sztuki wykonane z innowacyjnej, bardzo wysokiej jakości zaprawy produkowanej przez Italcementi, która jest zdolna do połączenia wytrzymałości materiału cementowego z możliwościami plastycznymi. Praca nazywana jest Minamora, która we Włoszech nawiązuje do koncepcji zakochania się "M'innamoro", ale w rzeczywistości pochodzi z japońskiego słowa "Minamo", co oznacza powierzchnię wody.

Koncepcja Minamory faktycznie obraca się wokół wody, wolnej postaci, a raczej wolnej od formy, która jest w stanie wygenerować fale, reagować na wiatr i oddziaływać z otaczającym światem tworząc własne przepływy. Inną cechą jest "zawieszenie" pomiędzy dwiema warstwami siedzenia i przestrzenią, która jest tworzona w środku siedzenia.

Dzięki zastosowaniu nowoczesnych materiałów można było stworzyć krzywoliniową , zmienną w kształcie ławkę Minamora, tworząc dwie warstwy siedzenia o grubości zaledwie 4-6 cm. Był to zamierzony cel, aby dać ludziom siedzącym na tych ławeczkach poczucie bycia otoczonym przez tafle wody.

Szczególny kształt ławek parkowych Minamora zapewnia między innymi możliwość siedzenia naprzeciw siebie. To zachowanie, gest , kojarzy się także z jedzeniem wspólnych posiłków, wspólne zasiadanie na przeciw siebie do stołu, było zamierzone, w kontekście Expo, poświęconemu "karmieniu świata", jako czas dzielenia się, celebrowania wspólnoty. W wielu kulturach w rzeczywistości jedzenie razem jest jednym z głównych momentów życia społecznego i rodziny. Oto jak architektura i design mogą służyć ludzkiej potrzebie nawiązania porozumienia: tworząc przestrzeń dialogu i wspólnoty.

Zdjęcia - Marcela Grassi